تامین مسکن کافی برای تمام مردم، یکی از چالش های اصلی در کشورهای در حال توسعه می باشد. برای مثال، کشور هند در حال حاضر با کمبود ۱۷٫۶ میلیون واحد مسکونی مواجه است. این موضوع در حالی است که با رشد قیمت ها، هر روز تامین مسکن برای طبقه پایین دست و میانی جامعه بیشتر به یک رویا تبدیل می شود. در کشور هند، حدود ۳۰ درصد از درآمد خانوار به اجاره مسکن اختصاص می یابد. در کشورهای در حال توسعه، بطور متوسط تنها ۲۰% جمعیت بدون نیاز به حمایت دولتی از امکان تامین مسکن برخوردارند. از این رو، استفاده از روش های بهینه و خلاقانه و فناوری های ارزان و حامی محیط زیست روز به روز جدی تر شده و درک ارتباط میان روش ساخت و قیمت تمام شده ساختمان بیشتر اهمیت می یابد.
در این مقاله به مقایسه روش های سنتی و روش های نوین ساختمانی برای اجرای فونداسیون، سازه، دیوارها و سقف های ساختمان در کشور هند پرداخته می شود. تلاش می شود بررسی گردد که بهبود روش های ساخت، ضمن اثرگذاری بر مقاومت و پایداری سازه، ایمنی و آسایش خیال بهره بردارن، چگونه قیمت تمام شده ساختمان را تحت تاثیر قرار می دهد.
کاهش اصولی قیمت تمام شده ساختمان به هیچ عنوان به معنی استفاده از مصالح ارزان قیمت یا کاهش کیفیت ساختمان نیست. بلکه مبنای آن، مدیریت بهتر هزینه ها، استفاده از مصالح در دسترس و نیروی کار متخصص محلی و نیز روش ساخت و فناوری های متناسب با محیط پروژه می باشد. در این حالت هم هزینه اجرای ساختمان و هم هزینه های نگهداری و تعمیرات آتی آن کاهش می یابد.
براساس نتایج این پژوهش به نظر می رسد ارتباط جدی میان روش ساخت و قیمت تمام شده ساختمان وجود داشته و با انتخاب روش مناسب اجرا می توان ۲۲ تا ۲۶ درصد، هزینه اجرای بخش های مختلف سازه ای ساختمان را کاهش داد. از جمله پیشنهادات برای بهبود روش اجرا می توان به استفاده از روش Rat Trap Bond برای دیوارچینی پارکینگ ساختمان جدید با آجر بنایی حاصل از تخریب ساختمان قدیمی اشاره نمود که ضمن کاهش ملات مصرفی و امکان اجرای اکسپوز، اختلاف دمای حداقل ۵ درجه ای میان فضای داخلی و خارجی ساختمان ایجاد می نماید.